Dagboek van Bacchus
Thailand biedt onderdak aan veel buitenlanders. De meesten zijn normale en oprechte mannen, maar er lopen zo nu en dan ook vreemde snuiters rond. De vreemde snuiters die ik heb leren kennen hebben een ding gemeen: Ze vertellen het liefst zo min mogelijk over zichzelf en hebben weinig of geen financiële middelen.
De reden dat zij naar de Isaan zijn gekomen, heeft vooral te maken met de goedgelovigheid van de mensen daar. Ze slaan een goedgelovige jongedame aan de haak, vertellen haar dat hij in zijn thuisland over veel geld beschikt, maar daar om een of andere reden nog niet over kan beschikken.
De jongedame, zonder uitzondering allemaal uit relatief arme gezinnen en onbestudeerd, slikt dit voor zoete koek, uiteraard in de hoop op een financieel zekere toekomst. Samen met haar familie biedt zij de man onderdak en onderhoudt hem. Om het de man maar goed naar de zin te maken worden er soms zelfs aanzienlijke schulden gemaakt. âMai pen raiâ, want die zijn een investering in een financieel zekere toekomst. Hoe anders blijkt de realiteitâ¦â¦.
Iâm Stuart from somewhere near Liverpool
Stuart kwam een kleine 1,5 jaar geleden in ons dorp âwonenâ. Wonen tussen aanhalingstekens, want zo te hooi en te gras is hij opeens weer met onbekende bestemming en voor onbepaalde tijd verdwenen.
Stuart valt meteen op. Zijn gebrek aan ook maar de minste schoonheid probeert hij te verdoezelen met tatoeages; heel veel tatoeages! Zijn lichaam zit werkelijk vanaf de kale kruin tot aan de geslipperde voet vol met Maori tekens. Hij toont ze graag, want hij loopt altijd rond in shorts met ontbloot bovenlijf.
Ondanks dat de Thai niet vies is van een tattootje meer of minder, vinden zij hem maar een zonderling. Stuart heeft maar een hobby: vissen. Naar ik mij later bedacht een wellicht uit nood geboren hobby. Iedere dag vertrekt hij behengeld naar de dichtstbijzijnde waterkant en komt uren later terug met zijn vangst, die ook iedere dag weer door hem wordt geconsumeerd.
Na een week of drie leerde ik Stuart voor het eerst nader kennen. Ik was in de tuin bezig, toen hij opeens voor het hek verscheen voor een praatje. Ik moest goed kijken, want met al die blauwe âstickersâ viel hij bijna niet op door ons eveneens blauwe hekwerk. Nieuwsgierig als ik ben, nodigde ik hem uit voor een biertje.
Stuart kwam uit Engeland; âsomewhere near Liverpoolâ, vertelde hij. Daar ik een vriend heb uit Warrington en daardoor de omgeving een beetje ken, vroeg ik hem uit welke plaats, maar die informatie bleef mij onthouden, evenals veel andere persoonlijke informatie. Het gesprek kreeg al snel een andere wending; een voornamelijk financiële input. Het leek Stuart vooral goed voor de wind te gaan. Hij handelde of had gehandeld in kleine dieselmotoren en daarmee zeer goed verdiend. Van zijn daarmee vergaarde kapitaal maakte zijn vader iedere maand 100.000 baht over naar Thailand.
Hij bezat een mooi en volledig afbetaald appartement in Pattaya, de plaats waar hij ook zijn vriendin had leren kennen. Hij hield echter meer van het gewone leven op het platteland en was daarom met zijn vriendin naar haar geboortedorp vertrokken.
Of ik Stuart maar even 20.000 baht kon lenen, maar 10.000 was ook goed
Dat âgewone leven op het plattelandâ bleek betrekkelijk, want het ouderlijk huis van zijn vriendin was te oud, te klein, te vies en bood te weinig comfort; kortom, hij was ook op zoek naar geschikte woonruimte. Hij had gehoord dat wij (mijn familie) nog een huisje te koop hadden in het dorp en bood al snel 100.000 baht boven de vraagprijs omdat hij het graag wilde hebben en geld geen probleem was.
Wanneer mensen in een eerste ontmoeting, binnen het half uur zo openhartig zijn over hun financiële situatie en daarentegen zeer gesloten blijven qua persoonlijke informatie, gaan bij mij de haren overeind staan en word ik oplettend en voorzichtig; dan is er ergens iets mis! Mijn verontrusting werd dan ook al snel bewaarheid: âOf ik Stuart even wat geld wilde lenen!â Hij had zijn paspoort in Pattaya laten liggen en kon zich nu dus niet legitimeren bij de bank en dus geen geld opnemen. Hij moest dus even op en neer en wilde daarvoor 20.000 baht lenen.
Uiteraard niets voor niets; ik kreeg voor deze âvriendendienstâ binnen een week maar liefst 25.000 baht terug. Toen ik hem vertelde dat ik aan betrekkelijk vreemden niet zomaar 20.000 baht uitleen, ging het bedrag meteen naar beneden en was 10.000 baht ook voldoende. Ik zei hem dat ik dit eerst met mijn vrouw wilde overleggen. Kort daarop vertrok Stuart.
De volgende dag stond hij alweer vroeg op de stoep. Of ik al met mijn vrouw had gesproken. Helaas was ik dat vergeten en mijn vrouw was net met een paar vriendinnen op pad. Dat laatste was nog waar ook. Hij liet zich echter niet uit het veld slaan en vroeg of hij vandaag 2.000 baht kon lenen. Hij moest een borg betalen voor een huurauto waarmee hij naar Pattaya wilde rijden om zijn paspoort te halen. Hij liet zich ontvallen dat wanneer hij dit met zijn Visa card (!) zou betalen er veel bijkomende kosten waren.
Ik vroeg waarom hij geen geld opnam bij een atm met zijn Visa card? Nou, met zijn card kon je niet pinnen. Ik ben niet zo gauw van slag af, dus vroeg hem waarom hij niet even naar Lotus ging voor een doos Engelse ale en dan bij de kassa even vraagt of hij 2.000 baht extra mocht pinnen. Bij ons is dat nooit een probleem.
Hij werd even stil en door de vele tattooâs kon ik niet zien of hij ook bloosde, maar ik kreeg kort daarna een uitvoerig verhaal waarom dat niet zou lukken, dusâ¦â¦.. Inmiddels was mijn nieuwsgierigheid gewekt en ik heb hem dus die 2.000 baht maar gegeven. Gewoon even afzien en een paar dagen geen bier voor ons, dacht ik maar.
Stuart had ook geld geleend bij familieleden
Uiteraard duurde zijn bezoek aan Pattaya wat langer. Op een smsâje kreeg ik de reactie dat hij bij een vriend logeerde en niet precies wist wanneer hij terug zou komen. Een paar weken later was hij weer in het dorp en vroeg ik hem het geld terug, wat nu geen probleem zou moeten zijn, omdat hij zijn paspoort had gehaald en zijn vader inmiddels alweer 100.000 baht gestort zou moeten hebben. Het zat weer tegen! Zijn vader had het bedrag op een verkeerde rekening gestort, maar zou dit snel corrigeren. Nog even geduld dus!
Mijn schoonmoeder was inmiddels ook maar eens bij zijn schoonfamilie op bezoek gegaan. Die mensen wisten van niets. Hij bleek ook geld te hebben âgeleendâ bij verschillende familieleden. Het was allemaal geen probleem, want er was 100.000 baht onderweg. Na een paar dagen ben ik nog maar eens langs gegaan. Mijn âvriendâ lag nog op bed en kon niet gestoord worden.
Ik heb zijn vriendin toen maar duidelijk gemaakt dat ik morgen mijn geld terug wilde hebben en anders weer op de stoep zou staan of eventueel aan de bedrand. De volgende dag stond mijn âvriendâ aan het hek met 2.000 baht. Hij vroeg mij waarom ik over zoân luttel bedrag zoân drukte maakte! Ik heb hem uitgelegd dat ik voor dat geld liever een grote zak snoep koop voor de kinderen op ons dorpsschooltje, dan het bij hem in de zak te laten. Hij bood mij nog een pilsje aan voor het âongemakâ; dat heb ik maar geweigerd en ben die zak snoep gaan kopen.
Een paar weken later was hij weer verdwenen, zijn vriendin in zwangerschap achterlatend. Hij bleek bij een landgenoot in de regio flinke schulden te hebben en die had gedreigd met de politie. Vriendin is inmiddels bevallen. Gelukkig heeft het kindje geen tatoeages!
Sommige farangs buiten hun vriendin en familie uit
Er wordt altijd veel geschreven en gezegd over de Thaise vrouw, die volgens sommigen zonder uitzondering allemaal uit zijn financiële zekerheid en vaak niet schromen om hiervoor hun buitenlandse partner financieel pootje te lichten. Er lopen echter ook genoeg buitenlanders in Thailand rond van zeer twijfelachtig allooi, die hun Thaise partner aan het lijntje houden met mooie verhalen en in sommige gevallen zelfs ernstig uitbuiten.
Dit laatste kan zijn financieel, maar ook geestelijk en lichamelijk. Het pressiemiddel dat hierbij wordt gebruikt, is altijd geld! Van de weinige buitenlanders hier in de omgeving, ken ik naast de drie in mijn verhaal genoemde heren nog drie buitenlanders die op zân zachts gezegd een twijfelachtig bestaan leiden in Thailand. Gelet op het aantal buitenlanders dat ik hier in de omgeving ken, een ongelooflijk hoog percentage.
Omdat de spoeling hier dun is, vallen zij eerder op, maar ze lopen ongetwijfeld ook rond in Pattaya, Phuket, Chiang Mai en andere conglomeraten met buitenlanders in Thailand. Je mag je hierbij afvragen wat verwerpelijker is: Een geschoolde heer met geld die een ongeschoolde, vaak uit armoede goedgelovige (lees hoopvolle) Thaise jongedame gebruikt voor eigen gemak, of omgekeerd? Ik kies voor het eerste!
